Tadeusz Żenczykowski-Zawadzki 1907-1997. W kraju i na emigracji

Wybierając biografię Tadeusza Żenczykowskiego stanęła Karolina Trzeskowska przed bardzo trudnym wyzwaniem. Przyszło Jej się bowiem zmierzyć z życiorysem Człowieka, którego aktywność życiowa z powodzeniem mogła obdzielić kilka postaci. Musiała przy tym wchodzić badawczo w trzy zupełnie odmienne epoki: okres Polski Niepodległej, lata II wojny światowej i czas powojenny. Była to przy tym postać, która pozostawała aktywna praktycznie do końca swojego długiego, bo 90-letniego życia. Tadeusz Żenczykowski. Biogram skopiowany z materiałów opublikowanych na stronie Muzeum Powstania Warszawskiego. W 1927 r. ukończył Szkołę Nauk Politycznych w Warszawie, a w 1930 r. Wydział Prawa na Uniwersytecie Warszawskim. Pracował w Ministerstwie Sprawiedliwości i w Ministerstwie Skarbu. Działacz Związku Strzeleckiego i od 1932 r. Związku Polskiej Młodzieży Demokratycznej. W 1937 r. został szefem propagandy Obozu Zjednoczenia Narodowego (OZN). Od listopada 1938 r. poseł na Sejm V kadencji z listy OZN – był wówczas najmłodszym posłem Sejmu RP. We wrześniu 1939 r. uczestniczył w obronie Warszawy. W konspiracji od jesieni 1939 r. Był jednym z inicjatorów, założycieli Związku Odbudowy Rzeczpospolitej (ZOR). Swoją wiedzę z zakresu propagandy spożytkował jako jedna z osób nadających ton Biura Informacji i Propagandy Komendy Głównej Związku Walki Zbrojnej (od lutego 1942 r. – Armii Krajowej). Od grudnia 1940 r. był redaktorem w “Agencji Prasowej” i szefem Podwydziału “N”, niezwykle ważnego dla destrukcyjnego oddziaływania na nastroje niemieckiej administracji i wojska. Równocześnie od września 1943 r. pełnił funkcję szefa Podwydziału “Antyk” mającego na celu zwalczanie wpływów komunistycznych w szeregach Armii Krajowej jak i w całym społeczeństwie polskim, które zmęczone długotrwałą wojną, coraz bardziej ulegało wpływom sowieckiej propagandy. W październiku 1943 r. wszedł w skład Społecznego Komitetu Antykomunistycznego (SKA), powołanego przez Krajową Reprezentację Polityczną. Komenda Główna Armii Krajowej – Oddział VI BiP (Biuro Informacji i Propagandy) – Wydział Propagandy – szef Wydziału.Po uwolnieniu z niewoli w lutym 1945 r. powrócił do kraju i kontynuował działalność w ZOR. Był redaktorem konspiracyjnego pisma antykomunistycznego “Głos Wolności”. W listopadzie 1945 r. wyjechał z kraju. Aktywnie działał w organizacjach kombatanckich w Wielkiej Brytanii, pracował w redakcji “Dziennika Polskiego” i “Dziennika Żołnierza” w Londynie. Należał do Rady Powierników Polskiej Fundacji Kulturalnej w Londynie, tam też był współorganizatorem Studium Polski Podziemnej. W latach 1954-1972 był redaktorem, a następnie zastępcą dyrektora Radia Wolna Europa w Monachium. Autor wielu prac opisujących wojenne dzieje Polski. Srebrny Krzyż Orderu Virtuti Militari, Krzyż Walecznych, Złoty Krzyż Zasługi z Mieczami, Złoty Krzyż Zasługi, Srebrny Krzyżem Zasługi, Order Orła Białego, Medal Polonia Mater Nostra.